İnan SABIRCAN

Bir süredir, günlük hayatın hay huyundan başımı kaldıramadım, yıllar sonra kendime yaptığım bir meydan okumayı istediğim şekilde sona erdirme amacım beni yazma ediminden bir süreliğine uzaklaştırdı. Günlük koşuşturmacalar, hayatın yüksek temposu, insanı uzun uzadıya düşünmesine, sorgulama yapmasına mani oluyor. Ekseriyetle, hareket halinde olmanın en güzel tarafı olan biten her şeyi akışına bırakmaktır. Hayatın içinde olmak, kıyısından köşesinden kendini gerçekleştirmek, ifade etmek, kendi ekmeğini kazanmak, kazanmayı denemek insanı kendine getiren edimlerdir. Hayatın içinde koşuştururken bu düşünmeden devam etme hali, kimi insan için mis gibi, kimi insan için ilk başlarda muhteşem görünse de kendine vakit ayıramamak rahatsız edici bir hal almaya başlıyor. Kimi beş yaşında kimi on beş kimi yirmi beş, kimi kırk beş yaşında varoluşsal bir kriz yaşayabiliyor. Neydim, ne oldum, yaptıklarıma değdi mi, vs. Hele elli yaş sonrası zehirlenmiş düzeyde politik aktivite çok fena.  Her neyse, konuy